Έχει προκύψει να διενεργήσω μια σειρά αυτοψιών σε ακίνητα – ιδιοκτησίες κάποιας τράπεζας. Περί αυθαιρέτων κατασκευών η αφορμή όπως και ο λόγος πλειστάκις τούτο τον καιρό… Ιδιοκτησίες που ως επί το πλείστον έχουν προέλθει από κατασχέσεις. Κάποιοι δεν μπόρεσαν να βαστήξουν το ύψος και τις απαιτήσεις ενός δανείου, και η τράπεζα τους κατάσχεσε το σπίτι. Συνήθως αυτό γίνεται μετά από πολλή προσπάθεια, διακανονισμούς, αντιδικίες. Το να φτάσει κανείς στην κατάσχεση δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα, να όμως που υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις… Και δεν είναι λίγες…
Μπαίνοντας στα σπίτια βλέπω εγκαταλειμμένους χώρους, άδεια δωμάτια, έρημες αυλές. Δεν λείπουν οι μικρο-φθορές, οι υγρασίες κλπ. Ακόμη και λεηλασίες από ...τρίτους! Σπίτια που κάποτε είχαν ζωή. Είχαν φώτα, κόσμο, περιποιημένο πράσινο. Έστω και για λίγο καιρό.
Όταν σου παίρνουν το σπίτι, όταν σε διώχνουν, μαζεύεις τα υπάρχοντά σου. Σηκώνεις όλα τα κινητά στοιχεία, τα έπιπλα, όσα τέλος πάντων μπορείς να σηκώσεις και φεύγεις. Μένουν όμως και μερικά πράγματα πίσω, που πολλές φορές μαρτυρούν στους επόμενους ποιος ήσουν. Σε αυτούς τους λίγους που θα περάσουν από το σπίτι σου για οποιοδήποτε λόγο, μέχρι να εγκατασταθεί ο επόμενος ιδιοκτήτης.
Είναι ίδιον του επαγγέλματος να βλέπεις ένα άδειο δωμάτιο και να σχηματίζεις με το μυαλό τα έπιπλα, το χώρο, τα συναισθήματα. Να σχηματίζεις το παρελθόν και να οραματίζεσαι το μέλλον του κτιρίου… Σε κάποιες "ξεχειλωμένες" περιπτώσεις μπορείς να κρίνεις πόσο καιρό κατοικήθηκε το σπίτι από τα περιγράμματα που άφησαν οι πίνακες στους τοίχους
Δεν θα σταθώ στη ζωή που έκανε κάποιος που είχε τα μυαλά πάνω από το κεφάλι του. Δεν θα σταθώ σε κάποιον που έκανε μια (αρκεί μια, όχι περισσότερες) λάθος επιχειρηματική κίνηση. Δεν θα σταθώ σε αυτόν που δεν του αρκούσε αυτό που είχε και ζήτησε περισσότερα! Θα σταθώ σε μερικά παιδικά δωμάτια…
Τα παιδικά δωμάτια έχουν στους τοίχους αυτοκόλλητα με παιδικούς ήρωες, αυτοκινητάκια, και νεράιδες… Έχουν μερικές φορές κολλημένες παιδικές ζωγραφιές, από εκείνες τις ζωγραφιές που έχουν οι γονείς και οι θείοι στις δουλειές τους, στα γραφεία τους… Αυτές τις ζωγραφιές δεν μπήκε κάποιος στον κόπο να τις ξεκολλήσει. Έφυγε άρον-άρον… Αυτά τα παιδικά δωμάτια, πέρα από τη ζωή που έχουν ακόμα μέσα τους, έχουν και ένα καημό. Μόνο στα παιδικά δωμάτια θα τον βρεις αυτόν τον καημό. Αυτό το κρίμα…
Κάποια παιδάκια πρόλαβαν να παίξουν, να γελάσουν αθώα μέσα σε εκείνα τα δωμάτια, να ονειρευτούν. Και τα παιδάκια τα πήραν οι γονείς και έφυγαν, βίαια, απότομα… τα όνειρα όμως, έμειναν εκεί… Τα παιδάκια αυτά δεν έφταιξαν ποτέ… σε τίποτα!
Και την ώρα που κρατώ μια κάτοψη και την κορδέλα, βαραίνουν ξαφνικά τα χέρια, με πιάνει κι εμένα ο καημός…