Πλήρης οδηγός για να χάσετε πέντε πρωινά για δουλειά μιας ημέρας!
Είναι Δευτέρα πρωί και ξεκινάς για την πολεοδομία. Πρέπει να βρεις έναν αριθμό άδειας από μια παλιά οικοδομή τον οποίο δεν ξέρει ο ιδιοκτήτης. Περίεργο μεν, αλλά δεν τον ξέρει. Άλλωστε …δεν ήξερε ότι έπρεπε να τον ξέρει!
Για καλή σου τύχη η πολεοδομία διαθέτει ηλεκτρονικό αρχείο αδειών. Αρκεί να ξέρεις διεύθυνση και περίπου τη χρονολογία κατασκευής. Για κακή σου τύχη όμως, δέχονται μόνο Τρίτη και Πέμπτη!
Μαζί με το ψάξιμο για παρκάρισμα έχεις χάσει μισό πρωινό απλά για να μάθεις ότι πρέπει να ξανάρθεις αύριο… Βγαίνεις και φιλότιμα παίρνεις τηλέφωνο να ενημερώσεις τον ιδιοκτήτη που περιμένει εναγωνίως. Ο ιδιοκτήτης κατανοεί την αστοχία, συνεχίζει όμως να πιέζει με το μπαμπάκι και να βιάζεται.
Την Τρίτη φτάνεις νωρίς. Ελπίζεις να ανακτήσεις το μισό χθεσινό χαμένο μεροκάματο. Η ουρά φτάνει ως την πόρτα. Κάθονται και πεντ’ έξι στο σαλονάκι… Αισιόδοξος ως συνήθως, λογαριάζεις την ώρα της αναμονής. Καμιά ώρα και κάτι, ένα δύο τηλέφωνα, μερικά tweets, λίγο αδιάκριτη παρακολούθηση των τεκταινομένων στο γραφείο του υπαλλήλου.
Φτάνει επιτέλους η σειρά σου, κάθεσαι και εντός λεπτού σηκώνεσαι με τον αριθμό στα χέρια σου. Σειρά έχει το Τμήμα Ελέγχου Κατασκευών. Να ρωτήσεις για τα απαιτούμενα αντίγραφα, τι χρειάζεται… Στον άλλον είχαν ζητήσει μέχρι και ξυλότυπους για να αποδείξει τον ημιυπαίθριο!
Αλλά το ΤΕΚ δεν δέχεται τις Τρίτες! Αύριο πάλι…
Βγαίνεις έξω. Να πάρεις τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη που περιμένει; Και τι να του πεις κι αυτού του δόλιου; Άσ’ τον, λες, θα πάρω μετά…
Άντε ξανά την Τετάρτη, άντε πάλι παρκάρισμα, άντε πάλι περπάτημα από ‘κει που κατάφερες να παρκάρεις, άντε πάλι… Και στο ΤΕΚ παίρνεις την απάντησή σου, γρήγορα και χωρίς καθυστερήσεις για ακόμα μια φορά. Τώρα ξέρεις τι σχέδια θες, αρκεί μια αίτηση στο αρχείο. Μα, το αρχείο είναι κλειστό τις Τετάρτες…
Εκείνη την ώρα χτυπά το τηλέφωνό σου, είναι ο ιδιοκτήτης. Φορτώνεσαι με μια γερή δόση ειλικρίνειας, παίρνεις και μια βαθειά ανάσα και του ξεφουρνίζεις όλη την αλήθεια. Δεν είναι για να του αρέσει κάτι, τίποτα δεν του αρέσει. Αλλά τι να κάνει;
Ξημέρωσε Πέμπτη. Άκεφος, μπαρουτιασμένος κι ας μην έχει ξεκινήσει η μέρα... Για μια ακόμα φορά περπατάς προς το κτίριο της πολεοδομίας, μα αγνοείς το πιθανό αναπάντεχο. Δεν ξέρεις τι θα σου τύχει εκεί μέσα. Τώρα πια μπαίνεις φοβισμένος, τον τσαμπουκά τον αφήνεις στο πεζοδρόμιο…
Κάνεις την ρημάδα την αίτηση, παίρνεις και τα φωτοαντίγραφα… Επί τόπου! Έχουν πάει όλα καλά! Ρε που καταντήσαμε, σκέφτεσαι, να πανηγυρίζεις επειδή σου πήρε μόλις τέσσερις μέρες να πάρεις μερικές θεωρημένες φωτοτυπίες!
Γυρνάς στο γραφείο κατάκοπος, ψυχολογικά αδύναμος, οπλίζεσαι με ότι σου έχει απομείνει από κουράγιο και δυνάμεις και φτιάχνεις τις αιτήσεις. Ο ιδιοκτήτης θα περάσει το απόγευμα να πάρει τα χαρτιά για γνήσια υπογραφής και θα τα ξαναφέρει… Αύριο θα πρωτοκολλήσεις!
Παρασκευή, η μεγάλη μέρα! Σήμερα όλοι θα είναι στη θέση τους, δεν υπάρχει τμήμα που να μη λειτουργεί. Εσύ άλλωστε, μόνο το πρωτόκολλο θέλεις, τα δύσκολα έχουν πια περάσει…
Πλησιάζεις στο κτίριο, βλέπεις κόσμο… Δεν είναι για μένα, κάτι άλλο είναι, σκέφτεσαι, και επιταχύνεις… Πλησιάζεις κι άλλο… Ακούγονται φωνές… Κι ένα πανό!
ΚΑΤΑΛΗΨΗ!
… Όχι ταλαίπωρε, δεν θα πρωτοκολλήσεις!
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς στους συναδέλφους...