Eίσαι 18 χρονών. Είσαι ένα φυσιολογικό αγόρι για την ηλικία σου και την εποχή σου. Δεν είσαι κακό παιδί, μόνο ίσως λιγάκι απείθαρχο (έτσι πρέπει να κάνουν τα αγόρια). Και περνάς πιο πολλή ώρα σχεδιάζοντας παρά διαβάζοντας τα μαθήματά σου. Καλά κάνεις!
Θα κάνεις μεγάλη και ωραία διαδρομή. Σ’ αυτήν, θα βρεις καλούς φίλους και δασκάλους που θα σταθούν δίπλα σου Μαζί τους θα ανακαλύψεις ότι το σχέδιο είναι ο πιο ωραίος τρόπος να εκφράζεσαι.
Σε λίγο καιρό οι υπολογιστές θα διαθέτουν τέτοια τεχνικά μέσα που θα σχεδιάζουν πιο εντυπωσιακά από τον άνθρωπο, το σχέδιο θα γίνει πιο πρακτικό και γρήγορο, θα χάσει όμως πολλή από την ποιότητά του. Η έκφραση δεν θα είναι πια ίδια…
Δεν είμαι ο πατέρας σου! Είμαι ο μεγαλύτερος εαυτός σου!
Είμαι σήμερα 46 χρονών. Ήθελα να σου πω ότι εκείνο το γραμμικό σχέδιο που σου πήρε περίπου 3 βδομάδες για να το φτιάξεις, είναι εδώ και ακριβώς 28 χρόνια κρεμασμένο στον τοίχο του φροντιστηρίου στον Πειραιά.
Τα πενάκια -αν τα χρειαστείς- θα τα βρεις στην αποθήκη…
Yolo! (μτφρ: όποιος θέλει να κολλήσει σχόλια, ας πάει στο δίπλα μαγαζί)
Update: Όσο κι αν το γράμμα στον νεότερο εαυτό μου ήταν νοσταλγικό, ταυτόχρονα ήταν κι αισιόδοξο... Το μέλλον προδιαγραφόταν ευρύ και λαμπρό. Ο δε Κώστας από φέρελπις έγινε πλέον μπαμπάς και βλέπει τα πράγματα με διαφορετική ματιά!
Όχι όπως ο λατρεμένος Klaus από τον οποίο δανείστηκα την ιδέα.
O Klaus δεν ήταν ποτέ αισιόδοξος!
κλιικ του ενλάρτζ...