11/3/18

Αυτή την ώρα, στον ΣΑΔΑΣ έχει –πάλι- εκλογές…

Δεν μου πολυαρέσει να παρακαλάω τους φίλους συναδέλφους μου να έρθουν να ψηφίσουν, πολύ δε όταν πρέπει πρώτα –εκβιαστικά- να καλύψουν τις εισφορές τους… Κανένας σύλλογος δεν βγάζει λεφτά από τα μέλη του! 

Επίσης, δεν θέλω για κανένα λόγο να κυνηγήσω ψήφους για ένα φορέα –ανάμεσα στους τόσους που μας περιτριγυρίζουν- ο οποίος εδώ και χρόνια έχει χάσει το στόχο του, δεν είναι εξωστρεφής όσο άλλες εφάμιλλες δημοκρατίες, ινστιτούτα ή πρωτοβουλίες. Για ένα φορέα, που πέφτει σε συχνά ατοπήματα, που πραγματικά νοιώθω ότι δεν είναι πλάι μου και δεν με αφουγκράζεται, που -σε τελική ανάλυση- μπορώ να ζήσω και να εργασθώ και χωρίς αυτόν… 

Τέλος, την διαδικασία, δεν μπορώ παρά να την χαρακτηρίσω «εκφυλισμένη», κάτι που προδίδουν τα πάντοτε αλάνθαστα μαθηματικά: Όσοι κατεβαίνουν στον στίβο, βρίσκονται σε εκλόγιμη θέση με μόλις 25 ως 30 κουκιά! Την ώρα που, σκεφτείτε, το αρχιτεκτονικό εκλογικό σώμα (όχι αυτοί που τελικά θα πάνε να ψηφίσουν) είναι 25.000, ίσως και περισσότεροι αφού περιλαμβάνονται ακόμα και οι συνταξιούχοι!

Οι ιδεολόγοι της πολιτικής θα απαντούσαν σε όλο αυτό πως μόνο με την ενασχόληση και την ενεργή συμμετοχή, μπλα μπλα μπλα, και ότι με την αποχή αποφασίζουν οι άλλοι για ‘σένα χωρίς εσένα… 

Από τη μία λέω ότι χωρίς την εισαγωγή νέων ιδεών τίποτε δεν αλλάζει. Αν διαβάσει κανείς τα ψηφοδέλτια των παρατάξεων διαχρονικά, εμφανίζονται παντού οι ίδιοι υποψήφιοι… Εκλέγονται εδώ, και μετά εκλέγονται κι εκεί… Αργότερα τους διορίζουν και παρακεί… Και στο τέλος βραβεύονται για την πλούσια συνεισφορά τους! 

Κι από την άλλη όσο αυτά τα καθεστώτα πολυγνωμίας και δημοκρατικότητας στερούνται παιδείας και στοιχειωδών κανόνων συμπεριφοράς, όχι νέες ιδέες δεν αναπτύσσονται, αλλά είναι πιο πυκνοί οι καυγάδες παρά έστω οι εποικοδομητικές συζητήσεις! Δυστυχώς, μιλώντας πάντοτε για τον ΣΑΔΑΣ, αυτή η ελπίδα που περιμένουμε είναι κάτι σαν τον Godot! 

Μου πήρε αρκετά χρόνια επαγγελματικής ζωής για να αντιληφθώ ότι ο κόσμος δεν είναι τελικά όμορφος ή αγγελικά πλασμένος. Κι όσοι πιστέψαμε ότι, ως νέοι* έστω και παρθένοι πολιτικά, θα φέρουμε μια ακόμη επανάσταση μόνο με την «καθαρή μας συνείδηση», κακό του κεφαλιού μας! Η αναίρεση της ισορροπίας σ’ αυτά τα πράγματα μένει μόνο στη θεωρία, οι ίδιοι εμείς είμαστε το «λάθος στο σύστημα»… 

*Διορθώστε την λέξη… Ας πούμε «νεότεροι» και όχι «νέοι». Τώρα, στα 45 μου με 18 χρόνια προϋπηρεσία, δεν αισθάνομαι πια και πολύ νέος!



Update 12.3.2018
Επειδή σκοπός ενός κειμένου είναι να προκαλέσει τον αντίλογο αλλά αυτός μας προέκυψε μέσω FB παραθέτω σημερινό printscreen και link: