Για την ακρίβεια, από πολλά χρόνια πριν!
ΣτΓ: Γράφω ελεύθερα, όπως ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στο «Νέα Κυψέλη – Νέα Ορλεάνη» ο οποίος σκορπίζει σκέψεις, που όμως δεν μπορεί να τις συμπυκνώσει και να τις κάνει τραγούδι… Γενικώς το κείμενο θα μπορούσε να συνοδεύεται κι από ολίγη «Media Luz»
Το αρχιτεκτονικό γραφείο δεν είναι μόνο το σχεδιαστήριο. Είναι όλος ο κόσμος του γραφείου, του εργαστηρίου… Είναι οι χώροι του, το μικρό σαλονάκι, το τραπέζι των συναντήσεων… Είναι και το μικρό kitchenette, το μπρίκι και τα υλικά του καφέ! Είναι επίσης τα παράθυρα που αφήνουν το φως της ημέρας να μπει, να λούσει το χώρο, είναι ο κήπος απ’ έξω…
Είναι και τα τηλεφωνήματα, και το τασάκι με τα αποτσίγαρα. Είναι και τα χαρτιά… Παντού τριγύρω χαρτιά, που προδίδουν –όσο κι αν δεν το θέλεις- ότι έχεις πολλή δουλειά και δεν προλαβαίνεις να συμμαζέψεις… Ποτέ δεν προλαβαίνεις!
Εργαστήριο είναι επίσης κι ο πάγκος και οι μακέτες εργασίας, οι «ντάνες» με τα οντουλέ χαρτόνια, οι κόλλες, τα ευωδιαστά ματσάκια ρίγανης… Τα κομμάτια από dow, τα τρίμματα του φελλού, και πολλά πολλά άλλα υλικά που κανονικά προορίζονται για «άλλες» δουλειές αλλά η εφευρετικότητα μας έκανε να τα χρησιμοποιούμε για να αποδώσουμε έννοιες και να «πλάσουμε» όγκους!
Το σχεδιαστήριο είναι εκεί, υπάρχει, μα… θα ήταν παντελώς ολομόναχο δίχως τα άλλα, τα μικρά κι ανεκτίμητα ασήμαντα! Δεν θα είχε «τα μυστικά του»… Δεν θα έβαζε τα χέρια του επάνω στο φωτιστικό ο Κωνσταντινίδης για να ζεστάνει την ψυχή του, κανείς δεν θα ατένιζε το απόλυτο λευκό του ριζόχαρτου, του 70x100 λίγο πέσουν πάνω του οι πρώτες μολυβιές…
Δεν θα μπορούσες να «απομονωθείς» εκεί…
Πέρασαν δύο χρόνια από την έκθεση «Το εργαστήριο του αρχιτέκτονα» που είχε γίνει στο Μουσείο Μπενάκη, και είχε αυτό ακριβώς, τα εργαλεία του αρχιτέκτονα! Μέσα από τις συλλογές των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου, συμπληρωνόταν όμως και με συνεισφορές από ιδιωτικές συλλογές φίλων αρχιτεκτόνων. Πρακτικά δεν έλειπε τίποτα…
Δεν ήταν τόσο τα «συλλεκτικά» κομμάτια που εκτέθηκαν όπως το κασελάκι του Λύσανδρου Καυταντζόγλου, όσο η τόσο καλά συγκεντρωμένη και ομαδοποιημένη πληροφορία για πράγματα που είχαμε κάποτε στην καθημερινότητά μας… Μικρά κι απλά «εργαλεία» που μας φώναζαν να …ανοίξουμε τις προθήκες, να τα πάρουμε στα χέρια μας και να …παίξουμε και πάλι! Μολύβια, rapidograph, τρίγωνα και διαβήτες… Καμπυλόγραμμα και καμπάνες, δοχεία μελάνης και παχύμετρα! Μπογιές, κραγιόν και βεντάλιες χρωμάτων…
Είδαμε και νοσταλγήσαμε αντικείμενα που ο κοινός νους δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχουν πάνω σε ένα σχεδιαστήριο, σκουπάκια, ξυραφάκια, stencils και lettrasets. Κι είδαμε κι εκείνα τα «εργαλεία» που έκαναν τους καλοπροαίρετους πελάτες να αναρωτιούνται: Μα, πως το έκανε αυτό ο άτιμος;
Κι εγώ με τη σειρά μου αναρωτήθηκα: Μπορεί όλο αυτό να είναι φαντάζει μακρινό; Να εκτίθενται ως μουσειακά εκθέματα όλα αυτά τα αντικείμενα και εργαλεία με τα οποία είσαι απόλυτα εξοικειωμένος; Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι έχουν περάσει 25 ολόκληρα χρόνια!!! Κι ένιωσα να μεγαλώνω για μια ακόμη φορά σκεφτόμενος ότι όσο κλασσικός κι αν θέλω να είμαι, άλλο τόσο πρέπει να ακολουθώ την ταχύτατα εξελισσόμενη τεχνολογία και τις εφαρμογές της επάνω στο σχεδιαστήριο…
Όπως το παιδί σου που μέρα με τη μέρα μεγαλώνει αλλά εσύ δεν το βλέπεις, και συνειδητοποιείς ότι μεγάλωσε ξαφνικά μόνο όταν βρεθείς σε καμιά γιορτή και στο πουν οι συγγενείς… Έτσι και το σχεδιαστήριο, μεταβάλλεται καθημερινά και οι παλιοί γραμμοσύρτες, οι κλασσικές γόμες και τα φιδάκια έγιναν, τόσο ξαφνικά, μουσειακά εκθέματα!
Οξύμωρο είναι! Μα μπορούν να δουλέψουν ακόμα…
Τώρα, αντί για ραδιοφωνάκι έχουμε το YouΤube, αντί για σχεδιαστήριο έχουμε το AutoCAD… Τώρα πια έχουμε τρισδιάστατους εκτυπωτές! Κι ακόμη κι αν πολλοί –παλιοί οι περισσότεροι– διατείνονται ότι συνθέτουν στο χαρτί και μετά ακολουθεί το πληκτρολόγιο μία είναι η αναντίρρητη αλήθεια: Κανένας δεν μπορεί πια να βάλει τα χέρια του επάνω στην οθόνη για να ζεσταθεί…
ΥΓ: Γράφω μετά από δύο χρόνια, γιατί δεν είμαι ανταποκριτής για να κυνηγήσω ειδήσεις και αποκλειστικότητες! Γράφω γιατί είμαι νοσταλγός του σχεδιαστηρίου έτσι όπως το έμαθα... Γιατί θέλω να μοιραστώ –κυρίως- τις φωτογραφίες μου με εκείνους που θα ήθελα να έχουμε δει την έκθεση μαζί… Τον Ηλία και την Άννα… κι όλα τα υπόλοιπα παιδιά του φροντιστηρίου…
ΥΓ2: Προς τα νέα παιδιά που θα ακολουθήσουν το δρόμο αυτόν: Καλή η τεχνολογία αλλά δεν παύει να είναι μόνο ένα εργαλείο! Η ποιότητα κρύβεται στην πολλή δουλειά, στα ορθάνοιχτα μάτια και οπωσδήποτε την καρδιά…
Περισσότερες φωτογραφίες εδώ: