Η τριλογία των εκλογικών αναρτήσεων κλείνει με την αποτίμηση. Είναι η ώρα που πλέον η υπερένταση έχει πια φύγει, τα τηλεφωνήματα έχουν κωπάσει και συνειδητοποιείς τι έχει γίνει… Είναι η ώρα του απολογισμού.
Έμαθα λοιπόν σήμερα το πρωί πόσο ανακατωμένα μπορεί να είναι τα συναισθήματα όταν ένας πρωτοεμφανιζόμενος υποψήφιος δεν εκλέγεται για μόλις δύο ψήφους… Πρέπει άραγε να χαίρομαι που τα πήγα (πραγματικά) καλά στην πρώτη μου φορά ή μήπως πρέπει να γκρινιάξω αφού έφτασα στην πηγή αλλά την τελευταία στιγμή έσπασε η στάμνα; Μα είναι «κεκτημένα» προφανές το τι πρέπει…
Έτσι έγραψε η ιστορία κι αυτό δεν αλλάζει. Αν κάποιος έβαζε με το μυαλό του τι θα μπορούσε να έχει αλλάξει, η απάντηση θα ερχόταν αβασάνιστη: Πολλά θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αν δεν ήμουν …ο Κώστας. Αν μιλούσα την ανούσια και παγωμένη γλώσσα των πολιτικών, αν έλεγα τα ίδια και τα ίδια σε όποιον έβλεπα, αν είχα τα ψεματάκια και τις αβίαστες υποσχέσεις στο αίμα μου. Έτσι ξέρω ότι όλοι όσοι σταύρωσαν το 53 είναι περισσότερο από ψηφοφόροι, δεν είμαι δα και κανένας σπουδαίος. Είναι φίλοι! Και τους ευχαριστώ… Και μόνο γι’ αυτό λέω ότι πήγαμε καλά. Όλοι μαζί. Όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες μηχανικοί μια και ανέβασαν το ποσοστό τους σε υψηλότατα -για το πολιτικό αφελές των Ελλήνων- ποσοστά!
Μικρά – μικρά:
Α) Πέσαμε μέσα στις προβλέψεις… Όχι μονάχα της σταυροδοσίας και των ποσοστών αλλά και των συνθηκών. Γεμίσαμε τον περίγυρο με ψηφοδέλτια και αφίσες, στους τοίχους την άσφαλτο και τα πεζοδρόμια. Οι εκλογές για το ΤΕΕ ήταν "άλλη φάση" ειδικά για το περίπτερο της ΕΛΕΜ το οποίο ως προνομιούχο βρέθηκε ανάμεσα σε τρεις διαφορετικές μικροφωνικές, μια της Νέας Δημοκρατίας και δύο των ένθεν κι εκείθεν αριστερών παρατάξεων. Και τα μυαλά μας στο στέγαστρο του Καλατράβα!
Β) Το μόνο που δεν προβλέψαμε ήταν η διαρκής βροχή, εκείνη που έκανε καμία πενηνταριά υποψήφιους να κάτσουν για μπόλικη ώρα κάτω από δύο τέντες! Και όλο τον υπόλοιπο κόσμο, υποψήφιους και ψηφοφόρους –μηχανικούς κατά τα λοιπά- στην είσοδο της στοάς εντός…οργανωμένου μποτιλιαρίσματος. Εκείνης της βροχής που έκανε ένα μεγάλο πλήθος που περίμενε να ψηφίσει να χαζεύει το στολίδι του 2004 επειδή …έσταζε!
Γ) Χάρηκα ιδιαιτέρως που συνάντησα πολλούς συναδέλφους – αναγνώστες αυτής της ιστοσελίδας. Εγκάρδιοι χαιρετισμοί και εναγκαλισμοί με ανθρώπους που τους βλέπεις πρώτη φορά αλλά αισθάνεσαι ότι τους ξέρεις δεν συμβαίνουν καθημερινά.
Η μετεκλογική συνήθεια της υπόσχεσης δίνει και παίρνει σήμερα στα social media. Κανείς δεν θα ξεχάσει κανέναν αλλά δυστυχώς, όσο κι αν δεν το θέλουμε, μάλλον θα ξανα-βρεθούμε σε τέσσερα χρόνια! Εγώ, όπως και να έχει εδώ θα είμαι… Και αφού δεν εκλέγομαι, τώρα με περισσότερη σιγουριά και ασφάλεια μπορώ να υπόσχομαι: Πάλι ο Κώστας θα ‘μαι!