Σου τυχαίνει ένα αυθαιρετάκι. Όχι τίποτε βαρύ, ένα δωματιάκι στην ταράτσα… Πας το βλέπεις, κάνεις και μερικές μετρήσεις και φεύγεις. Στην ερώτηση του ιδιοκτήτη για το πρόστιμο, και για να μην χάσεις τη δουλειά, κάνεις μια πρόχειρη εκτίμηση αλλά του λες να περιμένει. Πρέπει να πας πρώτα στην πολεοδομία για τα σχέδια της άδειας.
Ξεκινάς για την πολεοδομία στον Περισσό. Κοπανάς μια αίτηση και σου κοπανάνε στη μούρη ότι πρέπει να έρθεις πάλι μετά από δύο μέρες για να σου πούνε «αν» υπάρχει ο φάκελος. Γιατί η άδεια είναι παλιά και ηλεκτρονικό αρχείο ασφαλώς δεν υπάρχει! Και για να γλυκάνεις την αγανάκτηση σκέφτεσαι ότι σε άλλες πολεοδομίες παίρνει περισσότερο να ψάξουν!
- «Δεν το έχω βρει ακόμα!»
- «Δεν έχεις ψάξει…»
- «Κάτσε να κοιτάξω τώρα»
Φεύγει κι εντός πενταλέπτου επιστρέφει…
- «Δεν υπάρχει εδώ, ούτε το στέλεχος, ούτε τα σχέδια, ο επόμενοοος…»
Απαντάς ακαριαία για να μην προλάβει ο επόμενος.
- «Καλά, έπρεπε να ξαναρθώ για να μου αφιερώσεις πέντε ολόκληρα λεπτά; Δώσε μου βεβαίωση για απώλεια φακέλου!»
- «Θα πας στη Συγγρού να ρωτήσεις, αν δεν τον έχουν εκεί, έλα από ‘δω να σου δώσουμε βεβαίωση… ο επόμενοοος…»
Φεύγεις κρατώντας τα νεύρα σου, φεύγεις βιαστικά για να μην τσακωθείς! Και την επομένη πας στην πολεοδομία στη Συγγρού. Εκεί τουλάχιστον ευελπιστείς ότι θα βγάλεις άκρη μια και τον Χρήστο, τον υπάλληλο τον ξέρεις και σε ξέρει… Έχετε πάρε δώσε από παλιά με τους ημιυπαίθριους.
- «Χρήστο, θέλω αυτή την άδεια, είναι στο Γαλάτσι!»
- «Δεν την έχω εδώ, στη Σωκράτους είναι»
απαντά ο Χρήστος μετά από μερικά χτυπήματα στο κομπιούτερ του…
- «Μα στον Περισσό μου είπαν ότι την έχεις εσύ εδώ»
- «Δεν ξέρουν αυτοί»
- «Καλά, να πάω στη Σωκράτους»
- «Μην πας πρέπει να τη φέρω εδώ με υπηρεσιακό. Αλλά θα περιμένεις… Θα σε πάρω τηλέφωνο»
- «Ώχου ρε, άσε με να πάω εγώ από ‘κει»
- «Δεν μπορείς σου λέω, θα σε πάρω τηλέφωνο σε καμιά δεκαριά μέρες!!!»
Φεύγεις. Να πάρεις τον ιδιοκτήτη τηλέφωνο… Τι να του πεις κι αυτού του δόλιου; Ότι δεν βγάζεις άκρη; Του το λες. Κι αυτός κάνει πως το καταλαβαίνει. Από τη μια σκέφτεται ότι δεν τρέχει εκείνος στα τρελάδικα, από την άλλη… Μα δεν έχει τρέξει κι εκείνος σε άλλα, ανάλογα τρελάδικα;
Και οι μέρες περνούν…
Μιλάς σποραδικά με τον ιδιοκτήτη για να κρατήσεις την επαφή, είναι δύσκολοι οι καιροί και μπορεί να τρέξει σε κανέναν άλλο… Αλλά κι εκείνος ο άτυχος την ίδια τρεχάλα θα πρέπει να ρίξει! Και, όντως μετά από καμιά δεκαριά μέρες, μεσημεράκι, χτυπά το τηλέφωνο. Τόσο που πέρασαν οι μέρες που το έχεις ελαφρώς ξεχάσει…
Τα σχέδια ήρθαν…
Και την επόμενη τρέχεις… Ελαφρώς ανυπομονείς, ή έστω σε τρώει η περιέργεια… τι διάολο έχει μέσα εκείνος ο φάκελος… Στο κάτω-κάτω μπορεί όλη αυτή η αναμονή να έχει πάει στράφι, μπορεί ο φάκελος να έχει μέσα δύο ξυλότυπους και μια θερμομόνωση… Και να ακούσεις πάλι την κλασσική ιστορία με την πλημμύρα που κάποτε είχε πολτοποιήσει όλο το αρχείο της μισής Αττικής!
Και με το που σε βλέπει ο Χρήστος καμαρώνει… ασχέτως που είναι λίγο «αρντάν» τύπος.
- «Έτοιμο σ’ έχω, πήγαινε φέρε ένα φάκελο με λάστιχα και ξαναέλα»
Αυτό που βρήκε ο Χρήστος ήταν πιθανότατα σε ένα σκισμένο κουτί, ή μαζεμένο μαζί με μερικές άλλες άδειες σε ένα πακέτο. Ο Χρήστος έχει σταθεί πρωτοπόρος σε μια προσπάθεια να αναβαθμιστεί το αρχείο της Συγγρού και οι αποθήκες του Ασπρόπυργου με καινούριους φακέλους. Να είναι τακτοποιημένα αδερφέ, να μην είναι χύμα. Παρακάμπτοντας την δυσκοιλιότητα του δημοσίου που δεν θα ενέκρινε ποτέ κονδύλια για περιττές αγορές φακέλων, το έξοδο το φορτώνει στους ιδιώτες μηχανικούς και τους ανυποψίαστους πολίτες-ιδιοκτήτες… Γυρίζεις με το φάκελο…
- «Λοιπόν, άσε μου ταυτότητα, πάρε το φάκελο και το διαβιβαστικό και πήγαινε στον Περισσό…»
- «Τι λες ρε Χρήστο; Και μετά θα ξανάρθω από ‘δώ για την ταυτότητα;»
- «Έλα που παραπονιέσαι, εγώ σου βρήκα τα σχέδια»
- «Μα, η δουλειά σου είναι»
- «Και που έδωσα 6 ευρώ στο ταξί να πάω στη Σωκράτους και να ‘ρθω, δουλειά μου είναι;»
- «Σου είπα να πάω εγώ!»
- «Δεν μπορούσες να πάς εσύ, έπρεπε να πάω εγώ»
- «Ε, τότε; Τι παραπονιέσαι;»
Ανήμερα της επίσκεψής της, για τούτα τα χάλια κύριοι... όχι, δεν μας φταίει η Άνγκελα…
Υ.Γ.: Είναι η δεύτερη φορά που γράφω, ο ταλαίπωρος, για τον παραλογισμό της συγκεκριμένης πολεοδομίας… Ούτε είναι πως άλλες πολεοδομίες είναι «φιλικότερες» στον πολίτη ούτε πως άλλοι υπάλληλοι είναι πιο δραστήριοι ή ευσυνείδητοι. Αν σήμερα για πρώτη φορά προσωποποιώ είναι γιατί ξέρω ότι ο Χρήστος κατά τα άλλα σκίζεται στη δουλειά και είναι ο πλέον φιλότιμος. Αυτή η ρημάδα η ευθυνοφοβία είναι που δεν πρόκειται να τους κάνει να αλλάξουν… Και μαζί μ’ αυτούς κι εμάς…