Ωδή στον ελεύθερο επαγγελματία
Γιατί είμαι ελεύθερος επαγγελματίας… Είμαι το «αφεντικό» στη δουλειά μου κι ας δουλεύω μόνος μου. Κι όσο δουλέψω, τόσο θα αμοιφθώ – τούτο βεβαίως θα ισχύει αν και όταν ο πελάτης μου διαθέτει τα χρήματα που συμφωνήσαμε.
Είμαι και ο εργοδότης του κάθε δημοσίου υπαλλήλου. Αυτόν πληρώνω μέσω της φορολογικής μου δήλωσης, όπως όλοι μας. Αυτόν που κουράζεται περίπου 4-5 ώρες ημερησίως και όχι απαραιτήτως όλες τις ημέρες του μήνα. Αυτόν που κατά βάση είναι κακοδιάθετος και πάντα θα σε παραπέμψει σε κάποιον άλλον μια κι εκείνος δεν είναι ο αρμόδιος.
Αλλά τον είχα ανάγκη σήμερα γιατί ήθελα σχέδια από το αρχείο της πολεοδομίας. Και εν τέλει κανόνισα να πάω μια άλλη μέρα που θα αποφασίσει εκείνος ότι θα είναι στη θέση του…
Ο οποίος σήμερα διαμαρτυρήθηκε γιατί χάνονται τα «κεκτημένα» του… Και έτσι ή αλλιώς θα πληρωθεί το σημερινό μεροκάματο. Εγώ, πάλι, δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί είχα υποχρεώσεις. Όπως και όλες τις άλλες φορές που εκείνος διαμαρτυρήθηκε…
Είμαι εκείνος που το κράτος θεωρεί αξιωματικά ότι φοροδιαφεύγω. Αυτοδίκαια και άκριτα. Γιατί απλά δεν θέλει –ενώ μπορεί- να πατάξει την πραγματική φοροδιαφυγή. Και με φορολογεί με βάση αυτή τη λογική, χρεώνοντας τέλος επιτηδεύματος.
Και είμαι εκείνος που όταν κοστολογώ μια δουλειά 200€ καθαρά πρέπει να ζητήσω από τον πελάτη μου 500€… Γιατί τα υπόλοιπα είναι φόροι και κρατήσεις υπέρ τρίτων. Λες κι εκείνοι κουράστηκαν για να εισπράξουν. (Ω, ναι, αυτή είναι η πραγματική αναλογία!)
Είμαι εκείνος που ξεκίνησε τη δουλειά του με όνειρα και περίμενε ένα κράτος να τον στηρίξει. Αλλά εκείνο εισπράττει με κάθε τρόπο το 70% από όσα φεύγουν από την τσέπη του πελάτη μου… Χειρότερα κι από τον πιο άξεστο νταβατζή.
Είμαι αυτός που σε πείσμα των παλαιότερων καλομαθημένων γενεών επέλεξε το ρίσκο του ελεύθερου επαγγέλματος από την ασφάλεια ενός μισθού που μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει –ας πετσοκόβεται κι αυτός μέρα με τη μέρα- προσφέρει την ευχέρεια διαχείρισης των οικογενειακών προϋπολογισμών.
Που επειδή δεν δουλεύω σε μεγάλη ιδιωτική εταιρεία, τα καθημερινά έξοδα του αυτοκινήτου ή των τηλεφωνημάτων μου τα πληρώνω από την τσέπη μου και δεν χρεώνω κανέναν τρίτο γι’ αυτό. Ούτε τα αναλώσιμά μου αλλά ούτε και την ασφάλισή μου πλήρωσε ποτέ κάποιος άλλος… Πόσο μάλλον το δημόσιο.
Που, επειδή τρέχω όλη τη μέρα σαν τον αείμνηστο Βέγγο, δεν έχω καταφέρει να αντιληφθώ πόση σχέση έχει η μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα με την μείωση του δημοσίου χρέους…
Είμαι δυστυχώς εκείνος που στα πλαίσια της απελευθέρωσης του ελεύθερου επαγγέλματος, για να πάρω μια δουλειά πρέπει πρώτα να κάνω 3 με 4 συναντήσεις, να κάνω εκπτώσεις, και να τάξω περισσότερα από όσα απαιτούνται και στο τέλος να τα «ακούσω» κι από μερικούς συνδικαλιστές βολεμένους συναδέλφους επειδή, λέει, χαλάω την πιάτσα.
Γιατί είμαι ελεύθερος επαγγελματίας…