Σε μια σειρά εξέτασης στην οποία επιτυγχάνουν μόλις 5 με 8 άνθρωποι σε ένα σύνολο από 80 με 100 υποψηφίους, ο σπουδαστής πρέπει να έχει προετοιμαστεί πολύ καλά! Γιατί δεν είναι μόνο θέμα διαβάσματος, δουλειάς ή αντίληψης. Είναι και θέμα τύχης…
Αλλά πόσο μπορείς να ελέγξεις την τύχη; Πόσο καλά μπορείς να προβλέψεις τα πιθανά ενδεχόμενα; Είσαι σε θέση να πάρεις τις κατάλληλες αποφάσεις; Πόσο καλή διαχείριση χρόνου μπορείς να κάνεις; Πόσο καλά προετοιμασμένος θα πας;
Ανάμεσα στα τρία μαθήματα στα οποία εξετάζονται οι υποψήφιοι είναι κι ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός ή αρχιτεκτονική σύνθεση. Και βέβαια είναι ίσως το κυρίαρχο μάθημα, η πιο ισχυρή δοκιμασία για να κριθεί αν είσαι ικανός να εισαχθείς… Γιατί το ελεύθερο σχέδιο είναι ένα μάθημα που απλά απαιτεί να αποδείξεις ότι μπορείς να είσαι και λίγο ζωγράφος… Και γιατί η ιστορία της αρχιτεκτονικής έρχεται απλά να συμπληρώσει την τριάδα με μια επίδειξη μπόλικου διαβάσματος αλλά και κριτικής σκέψης… Κανένα απ’ τα δύο, αν και εξίσου απαραίτητα, δεν εμπεριέχει τόσο έντονα την έννοια της αρχιτεκτονικής.
Βασική προϋπόθεση για να μπεις στη σχολή είναι να το θέλεις… Και μάλιστα πολύ! Όποιος το θέλει θα διαβάσει την ιστορία και θα μάθει και τα εξώφυλλα! Χωρίς αντιρρήσεις! Όποιος το θέλει θα αφήσει πίσω του τη λογική του ελευθέρου των Πανελληνίων και να «ζωγραφίσει» σαν εν δυνάμει αρχιτέκτονας… Μόνο έτσι θα περάσεις…
Και μόνο όταν αντιληφθείς ότι η σύνθεση δεν είναι απλά μια σειρά σχεδίων σε 1:100 για να βγάλουμε την υποχρέωση… Δεν είναι μόνο να ξέρουμε να σχεδιάζουμε! Δεν είναι μόνο να γνωρίζουμε τις βασικές διαστάσεις ενός υπνοδωματίου, αυτό το ξέρουν όλοι (εκτός από τους εργολάβους!!!)
Η σύνθεση και ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός προϋποθέτουν την ικανότητα να μεταφράσεις σε όγκο και τέχνη μια κάτοψη που θεωρείς λειτουργική… Να υλοποιήσουν -κατά δύναμη και βούληση- το form follows function. Και αυτό να περιγράφει τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι, το κατάστημα, το αναψυκτήριο… Προϋποθέτουν την ικανότητα να μπορείς να πηδάς από κάτοψη σε όψη και πίσω… Από κάτοψη σε προοπτικό και πάλι πίσω… Από προοπτικό σε όψη και μετά σε κάτοψη… Και όταν όλα μαζί αποκτήσουν την απαραίτητη αρμονία, τότε κάτι έχουμε καταφέρει!
Μόλις πριν από λίγο καιρό αποφοίτησε η Κατερίνα, η πρώτη μου μαθήτρια στη σύνθεση. Πήρε το δίπλωμά της… Η Κατερίνα είχε τέτοια θέρμη για τις εξετάσεις που στο δεύτερο μάθημα κουβάλησε ένα κουτί παπουτσιών. Μέσα είχε μια μικρή άτεχνη μακέτα... Ήθελε να περάσει και δούλεψε! Μερικά χρόνια μετά μια άλλη Κατερίνα ανέπτυξε μια μοναδική σκέψη μεταβαλλόμενου υπαίθριου καθιστικού, μια πρώιμη μορφή κινητικής αρχιτεκτονικής… Τον δουλέψαμε, τον εξελίξαμε, και τον τελειοποίησε… Ήταν ο κρυφός άσσος στο μανίκι της για να εισαχθεί! Αλλά προ παντός ήθελε να περάσει και το κατάφερε…
Οι μαθητές-φίλοι μου, θα πουν ότι έχει σημασία και το ίδιο το μάθημα. Ο τρόπος που προσεγγίζεται το αντικείμενο. Ο τρόπος που προκύπτει η ιδέα και η πρόταση. Ο τρόπος που η πρόταση ορίζεται, περιγράφεται, αναπτύσσεται σε σχέδια και απεικονίζεται. Και αυτό το μάθημα είναι πολύ κοντά στα πρότυπα που γινόταν εν έτει 1993 στο Πολυτεχνείο. Όπου δεν είχε κανένα νόημα να στηθεί ένας καθηγητής μπροστά σε ένα πίνακα και να απαγγέλει σε ένα πολυπληθές και multi-cultural ακροατήριο. Αντιθέτως έχει ιδιαίτερη σημασία η εστίαση στην κάθε μια –μοναδική και ιδιαίτερη- πρόταση.
Γιατί καμία πρόταση δεν είναι καλύτερη από τις άλλες…
Γιατί όλες οι λύσεις είναι μοναδικές, ιδιαίτερες και ασφαλώς προορίζονται για τον άνθρωπο!
Γιατί η αρχιτεκτονική είναι τόσο τέχνη όσο και η δουλειά του τσαγκάρη. Τι να το κάνω ένα πολύ όμορφο παπούτσι αν δεν μπορώ να το φορέσω;
Γιατί το αρχιτεκτόνημα είναι ένα δοχείο ζωής…