Οι 1000 καρέκλες, το βιβλίο της Taschen, έγιναν δικές μου το 1997. Τις είχα αγοράσει από ένα βιβλιοπωλείο στο Guildford, λίγο έξω από το Λονδίνο στην υψηλή τιμή –τότε- των 20 λιρών ή περίπου 10.000 δραχμών. Έκανες πολλά τότε με το δεκαχίλιαρο, μα δεν μετάνιωσα ποτέ για εκείνο το συγκεκριμένο. Οι 1000 καρέκλες κοσμούν ακόμα τη βιβλιοθήκη μου και αποτέλεσαν σπουδή για πολλά από όσα σχεδίασα μέχρι σήμερα…
Όταν επέστρεψα από το ταξίδι μου ο πατέρας μου δεν μπόρεσε να αντισταθεί και να μην ξεφυλλίσει το βιβλίο. Είδε πολλά πρωτοποριακά σχέδια, σχήματα που δεν τα είχε ξανασυναντήσει στη δουλειά του ακόμη κι αν αυτά ήταν σχεδιασμένα και κατασκευασμένα από το 1920. Ο επιπλοποιός πατέρας μου κόλλησε στην μπλε και κόκκινη καρέκλα του Gerrit Rietveld.
«Αυτή θα μπορούσαμε να την φτιάξουμε» είπε…
Σπατάλησα χρόνο και αράδιασα επιχειρήματα για να του εξηγήσω ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ιερόσυλο ακόμα κι αν κατασκευαζόταν μόλις μία τέτοια καρέκλα, έστω για το δικό μας σαλόνι, για προσωπική χρήση…
Σήμερα έπεσε στα χέρια μου ένα παλιό τεύχος του Maison & Decoration. Και στις σελίδες του, πρώτη μούρη μια κοπελίτσα, θα ήταν δεν θα ήταν 3-4 χρόνια στο επάγγελμα. Αρχιτέκτων δήλωνε…
Και ποζάριζε παρέα με το δημιούργημά της, μια καρέκλα που είχε τα χάλια της… Της είχε κολλήσει ένα ιταλιάνικο ονοματάκι, την εξέθεσε και σε μια γκαλερί και θεώρησε ότι μπορεί να τη μοσχοπουλήσει… Να πιάσει την καλή με 3-4 ώρες δουλειάς και πολλή προσπάθεια για να εξηγήσει στον μάστορα τα …σιχαμένα κατασκευαστικά!
Αλλά αυτό που με εξόργισε ήταν εκείνο το πονηρό υφάκι της φωτογραφίας στο οποίο προσέθεσε και την πηγή έμπνευσής της… την μπλε και κόκκινη καρέκλα του Gerrit Rietveld! Με την οποία δεν είχε καμία εμφανή σχέση ή έστω συγγένεια…
Για του λόγου το αληθές σε ερώτηση της δημοσιογράφου για το χρωματισμό εκείνης της καρέκλας η σχεδιάστρια αρχιτέκτων απάντησε: «Φυσική απόχρωση συμμήδας ή βαμένο κατά βούληση»
Ένα και το αυτό!
Το θέμα μας σήμερα είναι η ιστορία. Άνθρωπος ανιστόρητος εστί άνθρωπος δίχως μέλλον. Χωρίς σεβασμό στην ιστορία και το παρελθόν δεν μπορείς να αφήσεις το στίγμα σου στο μέλλον… Δεν μπορείς να διατείνεσαι ότι πηγή έμπνευσής σου ήταν κάτι που δεν ήταν. Κάτι που δεν μοιάζει, κάτι τόσο ιστορικά ανεξίτηλο, κάτι που κατασκευάστηκε με πολύ διαφορετικά κριτήρια και έχοντας πίσω του μερικές χιλιάδες απόπειρες πειραματισμού.
Ακόμη κι αν πάρεις μια ιδέα, ένα σχέδιο, ένα κίνημα και το υπερ-αναλύσεις, εμβαθύνεις τόσο που να νοιώσεις ότι αντιμετωπίζεις του ίδιους προβληματισμούς, τις ίδιες ανησυχίες και μ’ αυτούς ζητήσεις να συνθέσεις… θα συνθέσεις κάτι άλλο. Ακόμη κι αν αποτελείται από τα ίδια στοιχεία, δεν θα είναι το ίδιο. Γιατί απλούστατα ο χρόνος θα έχει αφήσει γενναία το αποτύπωμά του…
Και μ’ αυτή την εξιστόρηση θα ήθελα να πάρω θέση στο ερώτημα που θέτει ο Δημήτρης Τσοκάκης στο δικό του blog.
...το θέμα πήρε διαστάσεις με το συγκρότημα των Temptations, που άλλαζαν τόσο συχνά τα μέλη της μπάντας και σύντομα οι εκτός Temptations μουσικοί ήταν πιο πολλοί από τους "κανονικούς".
Μαζεύτηκαν λοιπόν τα αρχικά μέλη και έφτιαξαν ένα καινούργιο γκρουπ, το ονόμασαν Temptations (και με το δίκιο τους). Έτσι υπήρχε περίοδος που έδιναν συναυλίες δύο συγκροτήματα με το ίδιο όνομα. Για να αντιμετωπιστεί προσωρινά το θέμα, το καθένα έβαζε υπότιτλο "The Real Temptations", μόνο που τη λύση την εφάρμοσαν και τα δύο γκρουπ και έτσι το πρόβλημα έγινε πιο πολύπλοκο, ποιοί από τους δύο Real Temptations είναι οι πραγματικοί Real Temptations.
Νομίζω πως όσο αφορά στην τέχνη και τα παράγωγά της, μόνον οι πρώτοι ήταν οι Real Temptations! Απολαύστε την Real Extended Version…