Κάποια χρόνια μετά, μάλλον πολλά χρόνια μετά, ο Δημήτρης, παιδικός φίλος εκεί περίπου στην ηλικία των 17-18, συνήθιζε κάθε Σαββατόβραδο, μετά από μια σύντομη βόλτα στα στέκια στο Πασαλιμάνι να μας προτρέπει με παρόμοιο τρόπο… «black light boys, black light!». Η black light ήταν ένα διάσημο, τότε, στέκι εντός ενός εκπληκτικού διατηρητέου. Σήμερα τα σημάδια εγκατάλειψης είναι εμφανή μια και το μαγαζί μετά από δεκαετίες λειτουργίας είναι πια κλειστό εδώ και τρία καλοκαίρια.
Ο προσηλυτισμός του φίλου Δημήτρη ή του Γιώργου Κωνσταντίνου θα ταίριαζε γάντι στον νέο ΓΟΚ! «νέος ΓΟΚ boys, νέος ΓΟΚ!» θα φώναζε πανηγυρίζοντας ο κάθε απλός μηχανικός αφού περίμενε κάπου 2 χρόνια από την πρώτη επίσημη τοποθέτηση. Αυτός ο ΓΟΚ μελετιόταν εδώ και 4-5 χρόνια, ίσως και περισσότερο.
Πέρασαν 27 ολόκληρα χρόνια… Ο ΓΟΚ του ‘85 σουλουπώθηκε μεν λίγο το 2000 αλλά η ιδέα έμεινε η ίδια και κουμάντο εξακολουθούσαν να κάνουν οι παράπλευρες εγκύκλιοι, τα παραθυράκια και οι …μπαλκονόπορτες!
Έτσι, σαν άλλοι διψασμένοι που κυνήγησαν φτηνούς έρωτες και ποτά με θέα, οι μηχανικοί πανηγύρισαν την έλευση του νέου ΓΟΚ έστω και διστακτικά.
Πανηγύρισαν γιατί αυτός ο παλιός ο ΓΟΚ είχε πια κουράσει. Είχε πια αναιρεθεί από τους ίδιους τους χειριστές του. Ημιυπαίθριοι και αυθαίρετα έδιναν κι έπαιρναν… Πανηγύρισαν οι μηχανικοί στο άκουσμα νέου ΓΟΚ πλαισιωμένο από μια ευρύτερη σειρά αλλαγών. Την οποία κι αυτή πανηγύρισαν. Πανηγυρίσαμε!
Διστακτικά γιατί κανείς ακόμα δεν τον έχει διαβάσει πάνω από μια φορά. Διστακτικά γιατί ενώ όλοι θα ήθελαν μερίδιο στη λήψη αποφάσεων και νομοθέτησης, όλοι γκρίνιαξαν όταν έμειναν στην απέξω. Ματαιόδοξος ο νέος ΓΟΚ κατά τον κ. Ζυγούρη, Προέδρου του Συλλόγου Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδας, ο οποίος τα φορτώνει και λιγάκι στους αρχιτέκτονες του ΣΑΔΑΣ, κατά όμως και ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων, κατά και η Νέα Δημοκρατία η οποία απείλησε με άρνηση ψήφου σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθεί το αίτημά της για τρίμηνη αναβολή ισχύος…
Κάτι μου λέει ότι πιστεύουν σε αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές για να τον ξανά-αλλάξουν!
Διστακτικά εν τέλει γιατί κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πότε θα βρούμε τον πάτο στο βαρέλι… Αν θα έχουμε δουλειά μέχρι τότε και δεν θα έχουμε γίνει γραφιάδες, αν θα υπάρχουν κεφάλαια για να κατασκευάσει κάποιος, αν θα υπάρχουν άδειες για να ελέγξουν οι ελεγκτές…
Κι όσοι διάβασαν τον νέο ΓΟΚ είπαν ότι κατά πάσα βεβαιότητα συμφέρει τους κατασκευαστές και τους λεβέντες της αντιπαροχής (αν υπάρχει ακόμα αυτή η έννοια). Προκρίνει και πριμοδοτεί τις συνενώσεις οικοπέδων κλπ. Είπαν επίσης ότι φωτογραφίζει κάποια αμαρτωλά κτίρια στο λεκανοπέδιο και ανά την επικράτεια και μέσα από τις παραγράφους του και τα άρθρα δίνεται ένα ωραιότατο συγχωροχάρτι. Με το αζημίωτο βεβαίως-βεβαίως…
‘Γω δεν τον διάβασα ακόμα. Και δεν θα τον διαβάσω αν δεν διαβάσω πρώτα από όλα τη φράση «Φύλλο Εφημερίδας της Κυβέρνησης». Γιατί αλλιώς συντάχθηκε, αλλιώς έγινε προσχέδιο, αλλιώς αναρτήθηκε σε δημόσια διαβούλευση, αλλιώς βγήκε απ’ τη δημόσια διαβούλευση, αλλιώς μπήκε προς συζήτηση στη Βουλή, αλλιώς τέθηκε προς ψηφοφορία, άλλο ψηφίστηκε και τελικά άλλο θα δημοσιευτεί. Αυτό που θα δημοσιευτεί θα το διαβάσω με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά δεν θα μπάζουν τα παραθυράκια του.
Αλλά μάλλον μάταια!
Όσοι έχετε το κουράγιο να διαβάσετε ιδού ο νόμος και η έκθεση επί του νομοσχεδίου...
Υ.Γ.: Μια μικρή μικρή αναφορά ακόμα στην ηρωική blacklight: Θα μείνει στη μνήμη όλων των Πειραιωτών και μη… Γιατί ήταν το μοναδικό στο λεκανοπέδιο που μπορούσες να κάνεις κέφι με ένα ξέφρενο αλλά εντελώς ανακατεμένο μουσικό πρόγραμμα. Με καμία μα καμία συνοχή. Η Μαντόνα διαδεχόταν τον Ρέμο ο οποίος είχε ακολουθήσει προηγουμένως τους Νιρβάνα και τον Χρήστο Κυριαζή! Αρκεί τα κομμάτια που επέλεγε ο dj να είχαν χορευτικό ρυθμό. Μόνο ρυθμός και τίποτε άλλο…