Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η νομοθεσία. Νόμοι υπάρχουν και μάλιστα μπόλικοι. Ούτε είναι πρόβλημα ότι οι νόμοι υπερκαλύπτουν ο ένας τον άλλο ή αλληλοαναιρούν ο ένας τον άλλο.
Πρόβλημα όμως είναι η εφαρμογή αυτής της νομοθεσίας, η επιτήρηση της τάξης κάθε είδους και η αποτροπή της παρανομίας που είναι ανύπαρκτη. Είναι ανύπαρκτη η οποιαδήποτε διασφάλιση ενός νομίμου πολίτη ότι δεν θα προκύψει δίπλα του ένας παράνομος που δεν θα ελεγχθεί ή δεν θα διωχθεί.
Αυτή και …βεβαίως οι καλοθελητές!
Αλλά και η αλλοτρίωση του έλληνα δεν έχει όριο. Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι που παρανόμησε και καταπάτησε, αλλά δεν δέχεται την κατηγορία. Πιέζει για να κερδίσει περισσότερα, κι όλο περισσότερα… Ματαιόδοξα, άγαρμπα, χωρίς αισθήματα… Κοροϊδεύουν πρώτα τους εαυτούς τους, πείθονται από μόνοι τους και μετά αποκτούν και επιχειρηματολογία. Και ο ναρκισσισμός του μηδενός βρίσκεται στο ζενίθ…
Η ιστορία είναι της μόδας σήμερα με τα αυθαίρετα, μα την έχουμε ζήσει εδώ και πολλά χρόνια. Τον Οκτώβριο του 2007, στους Φακέλους του Α. Παπαχελά προβάλλεται ως παράδειγμα ένα θέμα ενός οικισμού. Είναι εξ ολοκλήρου αυθαίρετος σε δασική έκταση. Αυτό που εξοργίζει είναι το θράσος των αυθαιρετούχων. Έχουν ένα απίστευτο κι αστείρευτο θράσος, ήξεραν δεν ήξεραν! Αλλά ήξεραν…
Δεν βρέθηκε ένας συμβολαιογράφος όταν αγόρασαν να τους πει ότι ήταν παράνομα τα αρχικά συμβόλαια;
Δεν ήξεραν ότι όταν έχτισαν χωρίς άδεια ήταν καταπατητές;
Δεν ήξεραν όταν πήγαν να πάρουν ρεύμα στη ΔΕΗ και δήλωσαν άρρωστοι;
Και να ένας τσαμπουκάς με περίσσεια… Σε λίγο θα τους πιστέψεις κιόλας!
Πιο παλιά, το 1998, πριν ακόμα κι από τον πρόσφατό νόμο του 2003 περί αυθαιρέτων, δημοσιεύεται στο Βήμα ένα άρθρο – οδηγός για να ρευματοδοτήσει κάποιος το αυθαιρετάκι του και να πολεμήσει τη γραφειοκρατία. Πώς; Μα με το ίδιο της το όπλο, την ασάφεια…
Αλήθεια, ποιός πιστεύει οτι πραγματικά μπορεί να μπει ένα τέλος σε όλα αυτά;