Μέσα στον μικρόκοσμο των «τριών αδελφών», κάτω από μια παραπλανητική επανάληψη πανομοιότυπων στιγμών και κοινότοπων λόγων, σφύζει μια μυστική ζωή αφάνταστης ποικιλίας και έντασης...
Οι δικές μου τρεις αδελφές είναι τσακωμένες μεταξύ τους. Η μια με τις άλλες δύο. Όλες στη δεκαετία των 50 – 60… Μεγάλες γυναίκες για να πεις τον τσακωμό καπρίτσιο. Όχι, είναι κανονικός τσακωμός. Για λεφτά, για κάποιον άντρα, για κάτι άλλο. Δεν με αφορά και δεν μαθαίνω ποτέ την αληθινή αιτία… Αλλά το πράμα δείχνει τουλάχιστον σοβαρό και αμετάκλητο. Κι ό,τι έχουν να πουν είναι αποκλειστικά για διάφορες διευθετήσεις... Για να χωρίσουν οριστικά τα τσανάκια τους! Τίποτε άλλο!
Έχουν όλες μαζί ένα τριώροφο στο Χαϊδάρι. Με ένα μπλεγμένο ιδιοκτησιακό καθεστώς που πρέπει να ξεκαθαρίσει με μια ολοκαίνουρια σύσταση ιδιοκτησιών.
Και είναι μια από τις ελάχιστες εκείνες φορές σε μια καριέρα που μένουν χαραγμένες στη μνήμη, στιγμές που θα μετριούνται στα δάχτυλα… Που θα έχουν να πουν πέντε πράγματα για όσα κατάφερες, όσα θα πρέπει να θυμάσαι όταν βγεις στη σύνταξη. Γιατί δεν συμβαίνει κάθε μέρα να προκαλείς ποινικό ζήτημα σε συνάδελφο… Και μάλιστα χωρίς να το θες, χωρίς να το ξέρεις…
Η μια αδελφή (αυτή του μεσαίου ορόφου, αυτή που την έκαναν οι άλλες σάντουιτς) έχει ήδη προσλάβει έναν άλλο μηχανικό για να τακτοποιήσει ό,τι θέλει σιγύρισμα στο τριώροφο. Οι άλλες δύο όμως αυτόν τον μηχανικό δεν τον θέλουν. Τον ήξεραν από παλιά, το παρελθόν ήταν κακός σύμβουλος και ο συνάδελφος τελικά τακτοποιεί μόνο τον έναν όροφο.
Και κάπου εκεί μπαίνω εγώ… Εγώ είμαι ο μηχανικός των άλλων δύο αδελφών. Η κυρία μου λέει για μια άδεια του ‘92 που είναι η πιο πρόσφατη. Οι αυθαιρεσίες έγιναν αμέσως μετά από εκείνη την άδεια… Παλαιότητα (για αυτούς που ξέρουν από ούζο) από 1983 έως 2003… Μέχρι εδώ καλά…
Και κάπου εκεί μπαίνω εγώ… Εγώ είμαι ο μηχανικός των άλλων δύο αδελφών. Η κυρία μου λέει για μια άδεια του ‘92 που είναι η πιο πρόσφατη. Οι αυθαιρεσίες έγιναν αμέσως μετά από εκείνη την άδεια… Παλαιότητα (για αυτούς που ξέρουν από ούζο) από 1983 έως 2003… Μέχρι εδώ καλά…
Όμως…
Όλο αυτό τον καιρό που δεν προχωρούν τα συμβόλαια ανησυχώ, όχι μόνο για την αμοιβή που δεν έχω πάρει, ούτε αν θα γίνει τελικά το απευκταίον και τιναχτούν όλα στον αέρα. Ανησυχώ γιατί το μυαλό μου κυριεύει μια αβάσιμη σιγουριά ότι κάτι θα πάει στραβά, πολύ στραβά…
Εν τέλει το πράμα προχωράει και η συμβολαιογράφος ζήτα να γίνουν μερικές διορθώσεις (απ’ αυτές που μόνο οι συμβολαιογράφοι ξέρουν να ζητούν) στα σχέδια που θα συνόδευαν τα συμβόλαια. Κανονίζω συνάντηση στο γραφείο της για να είμαστε βέβαιοι οτι τα είπαμε "καλά"! Μέσα στον πανικό της να εξηγήσει, απλώνει ένα σωρό χαρτιά πάνω στο γραφείο της. Αριστερά και δεξιά, πέρα, δώθε κι ολούθε! Τα χαρτιά ανακατεύονται κι εκεί που δεν το περιμένεις έρχεται πάνω-πάνω, σαν να το ευχόσουν, το πλέον ακατάλληλο. Και συνάμα καταλυτικό. Ένα φύλλο αδείας! Πρόσφατο, φρέσκο και λαχταριστό!
Ιδρώτας ή ανακούφιση; Μέχρι να το φέρεις μπροστά στα μάτια σου έχουν περάσει χίλιες σκέψεις από το μυαλό απλά επειδή δεν εμπιστεύεσαι κανέναν… Αλλαγή χρήσης και αλλαγή εσωτερικών διαρρυθμίσεων. Απλά πραματάκια…
Ημερομηνία; Σεπτέμβριος του 2011… Φτού! Τώρα πρέπει να δεις τα σχέδια. Κάπου εδώ είχα δει ένα θεωρημένο… Είναι της άδειας… Και δεν δείχνει τις αυθαιρεσίες… Δεν θα μπορούσε να τις δείχνει… Άλλως θα έπρεπε να πάει για εξαίρεση από κατεδάφιση…
Εκείνες τις αυθαιρεσίες που δήλωσα ότι έγιναν κάπου το ’92, δεν τις έδειξε ούτε κατά διάνοια στην άδεια του 2011! Κι αν ήξερα για πρόσφατη άδεια, κάπως θα το είχα μπουρδουκλώσει… Αλλά δεν μου το είπαν οι τρεις αδελφές, καμία απ’ τις τρεις! Ο τύπος είχε κάνει κάτι για το οποίο δεν θα τον ανησυχούσε ένας πεθαμένος εδώ και χρόνια ελεγκτικός μηχανισμός. Ήταν ένα ακόμα πταίσμα μέσα στα πολλά που είχα δει και που βλέπω ακόμα και σήμερα. Κατά κάποια έννοια ήταν ίσως και υποχρεωμένος να το σχεδιάσει έτσι…
Μα τώρα είχα μπει σφήνα και τον είχα χαντακώσει. Γιατί απλούστατα δήλωσα στο σύστημα ότι αυτό που είχα διαπιστώσει και είχα δικαιολογητικά ότι υφίσταται απ’ το ‘92 εκείνος δεν το είχε περιγράψει πουθενά… Και είχε βασίσει την περιγραφή του σε τοπογραφικό και διάγραμμα κάλυψης. Όπου αν σε πάρουν χαμπάρι ότι δήλωσες ψευδή στοιχεία απλά πας στη φυλακή…
Κι όλα αυτά γιατι;
Γιατί υπάρχουν τρεις τσακωμένες αδελφές, που έχουν προσλάβει δύο μηχανικούς που δεν έχουν μιλήσει ποτέ μεταξύ τους, τρεις τέσσερις δικηγόρους που ο καθένας μαθαίνει το εν τέταρτο της ουσιώδους πραγματικότητας, και μια συμβολαιογράφο που ακροβατεί κάπου ανάμεσα στον Κρόνο και τον Πλούτωνα! Γιατί από την αρχή η υπόθεση μυρίζει μπαρούτι. Το βλέπεις στα μάτια όλων όσων συναντάς και μιλάς, η καχυποψία δεν πηγάζει από σένα για να σε κοιτάνε λοξά, είναι που τα έχουν κάνει ένα κουβάρι και δεν ξέρουν πώς να τα ξεμπλέξουν...
Δεν έφταιγε κανείς άλλος αν οι τρεις αδελφές δεν μπορούσαν να τα βρουν μεταξύ τους, αν έπαιζαν σπασμένο τηλέφωνο με καμιά δεκαριά επαγγελματίες ή αν είχαν τεράστια άγνοια των τεχνικών θεμάτων και κεφαλαιώδη έλλειψη σοβαρότητας!
Μιλήσαμε με τον συνάδελφο. Του περιέγραψα πόσο βαθειά τον είχα ρίξει στα σκατά. Ήταν γνώστης. Αν και στο παρουσιαστικό έφερνε σε έναν αδίστακτο «ιζμπιτιτζή» των διεκπεραιώσεων και των φακέλων, τουλάχιστον μου φέρθηκε ντόμπρα. Είχε καταλάβει άλλωστε… Και όταν πια βρεθήκαμε μετά από κανα-δυο μέρες, το είχε ήδη λύσει το θέμα… Μόνος του. Και σωστά…
Και κέρδισα μια καλή και «έμπιστη» γνωριμία…
Ευτυχώς για όλους.