Αυτή η σειρά κειμένων θα έπρεπε να καταλήξει σε ένα “μοδάτο” θέμα. Ένα “πιασάρικο” θέμα... Τί καλύτερο από την απελευθέρωση του επαγγέλματος; Την ώρα που το ΤΕΕ καθορίζει νόμιμες αμοιβές αντί ελαχίστων, την ώρα που πολλοί έχουν αγνοήσει κάθε οδηγία, την ίδια ώρα που άλλοι αρνούνται κάθε αλλαγή. Που κάθε εξαγγελία είναι αφορμή για πορεία και διαμαρτυρία...
Όταν ο ελεγκτής στην πολεοδομία (ο Κωστάκης για όσους τον ξέρουν) παρακινεί τον ιδιώτη μηχανικό να “βγάλει έγχρωμη φωτοτυπία σε μια ήδη πρωτοκολλημένη αίτηση... Όταν στην απόκριση του ιδιώτη “Μα δεν είναι παράνομο;” ο Κωστάκης απαντά: “Μωρ' εδώ έχει βουλιάξει το κράτος κι εσύ κάνεις έτσι για μια έγχρωμη στρογγυλή;” τότε είναι που καταλαβαίνεις ότι οι θεσμοί πήγαν για ύπνο βαθύ!
Κι εσύ κοιτάς να είσαι ειλικρινής με το κράτος, τον πελάτη σου, τα χαρτιά σου, το μέλλον σου...
Περί “ειλικρίνειας”...
Έχουμε λοιπόν μια οικοδομή. Μια κατασκευή γενικότερα... Την ευθύνη των δηλωθέντων οικονομικών στοιχείων αυτής της κατασκευής την έχει ο μηχανικός.
Μπορεί η πολιτεία να μας έχει υποχρεώσει να υπογράφουμε, άλλον προϋπολογισμό για τα φορολογικά, άλλον για την Εφορία (ΕΚΚΟ), άλλον για την τράπεζα και άλλον για τις συμβάσεις και τις παραλαβές από τους υπεργολάβους αλλά όλοι αυτοί οι προϋπολογισμοί είναι «αληθείς» και την ευθύνη τους την έχουμε εμείς οι μηχανικοί.
Τόσα χρόνια τώρα το κράτος θεωρεί «ειλικρινείς» όλους αυτούς, τους 4-5 διαφορετικούς προϋπολογισμούς που μας υποχρεώνει να υπογράφουμε για ένα έργο, αλλά θεωρεί «ανειλικρινή» την δική μας φορολογική δήλωση μέχρι να φτάσει σε κάποιο νούμερο που …βολεύει το κράτος.
Περί απελευθέρωσης των ελευθέρων...
Η πλήρης απελευθέρωση του επαγγέλματος είναι μια πολιτική ουτοπία!
Οι «ελάχιστες αμοιβές» δεν ήταν ποτέ τίποτε παραπάνω από ένα «φορολογικό εργαλείο». Ήταν στην πραγματικότητα το ελάχιστο ποσό για το οποίο το κράτος απαιτούσε να εισπράξει τους φόρους του. Αν εσύ ήθελες να κάνεις την δουλειά φτηνότερα δεν νοιαζότανε κανένας αρκεί να πλήρωνες τα υπόλοιπα προς το κράτος και προς τρίτους, σύμφωνα με την αυτήν την «ελάχιστη αμοιβή».
Είμασταν υποχρεωμένοι να δηλώσουμε ότι εισπράξαμε ας πούμε 10.000 έστω κι αν εισπράξαμε 3.000 και έπρεπε να πληρώσουμε τους φόρους (ΦΠΑ, ΦΕΜ, φορολογία κλίμακας, κλπ) γι' αυτά τα 10.000. Είμασταν υποχρεωμένοι να πληρώσουμε ΦΠΑ ακόμα και για «απαλλασσόμενες αμοιβές». Δηλαδή φόρους για προστιθέμενη αξία που δημιουργήσαμε επειδή τολμήσαμε να κάνουμε μια μελέτη για το δικό μας σπίτι.
Μ' αυτόν τον τρόπο συμβάλαμε κι εμείς στην δημιουργία αυτής της «φούσκας» που σκάει τώρα. Γιατί ενώ οι πραγματικές συναλλαγές ήταν πολύ χαμηλότερες, παριστάναμε όλοι (ιδιώτες, επαγγελματίες, Ταμεία, Δήμοι και Κράτος) με το στανιό ότι ήταν υψηλότερες και ότι δημιουργούσαμε «πλούτο», ενώ στην πραγματικότητα εμείς απλώς προσπαθούσαμε να προσαρμοστούμε σε ένα εξωπραγματικό «θεσμικό πλαίσιο» «εικονικών οικονομικών μεγεθών».
Την φούσκα στην οικοδομή την επέβαλλε το «Νομοτεχνικό Πλαίσιο».
Σήμερα οι «νόμιμες αμοιβές» είναι πάλι ένα «φορολογικό εργαλείο» το οποίο απλώς προσπαθεί να αποτρέψει φαινόμενα «αθέμιτου ανταγωνισμού» στην αγορά. Από τον «αθέμιτο ανταγωνισμό» προστατεύονται έτσι κι αλλιώς σε όλη την Ευρώπη όλες οι δραστηριότητες, όχι από πόνο για τις αμοιβές αλλά για να εξασφαλίζεται πάλι η ελάχιστη είσπραξη του κράτους από την φορολόγηση αυτών.
Οι «νόμιμες αμοιβές» το μόνο που θα κάνουν θα είναι το να δημιουργήσουν την νέα «φούσκα» αφού η παλιά «έσκασε» και δεν έχουμε πια παιχνίδι για να παίζουμε.
Οι «Απελεύθεροι»...
Αν η συζήτηση για την «απελευθέρωση» ήταν «τίμια» θα μπορούσαμε να την δεχθούμε και να βοηθήσουμε κιόλας σ' αυτήν. Όμως... πλήρης απελευθέρωση του επαγγέλματος, χωρίς προστασία και από τον «αθέμιτο ανταγωνισμό», θα σήμαινε ότι :
α) Την αμοιβή του, ο κάθε μηχανικός θα την καθόριζε με ελεύθερη διαπραγμάτευση και με κατάληξη μία «Σύμβαση» με συγκεκριμένες υποχρεώσεις, συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα έργου, συγκεκριμένη αμοιβή και συγκεκριμένο προϋπολογισμό.
β) Οι φόροι τότε, θα ήταν εξαρτώμενοι από τον έναν και μοναδικό πραγματικό προϋπολογισμό που θα προβλεπότανε στην «Σύμβαση» και θα συνέτασσε ο μηχανικός για το έργο.
γ) Η Εφορία θα έπρεπε να δέχεται ως «ειλικρινή», «αληθή» και χωρίς αντίρρηση την συμφωνηθείσα αμοιβή του μηχανικού (χωρίς αντικειμενικά κριτήρια προσδιορισμού) και τον προϋπολογισμό του έργου (χωρίς συντελεστές, αντικειμενικές αξίες και λοιπές ανοησίες).
δ) Το ΙΚΑ θα έπρεπε να δέχεται χωρίς αντίρρηση το χρονοδιάγραμμα του έργου και τον προσδιορισμό του αριθμού των ημερομισθίων που χρειάζονται για να γίνει, άρα και των ενσήμων, εκ μέρους του μηχανικού, χωρίς συντελεστές και χωρίς ετεροπροσδιορισμούς.
ε) Η ΔΕΗ θα έπρεπε να δέχεται χωρίς αντίρρηση την δήλωση τετραγωνικών ρευματοδότησης του μηχανικού.
στ) Όλοι οι «τρίτοι» εισπράττοντες (Δήμος, ΟΓΑ, Ταμεία, ΤΕΕ, ΚΗ', περιφέρειες κλπ) θα έπρεπε να δέχονται τον προσδιορισμό του ποσού της είσπραξής τους χωρίς αντίρρηση.
Όλο αυτό σημαίνει ότι το κράτος τελικά θα εισέπραττε όσα προβλέπονται από την συμφωνία μηχανικού – ιδιώτη, δηλαδή πολύ λιγότερα από αυτά που εισπράττει τώρα. Γιατί τώρα σε όλα αυτά προσδιορίζει το τι πρέπει να εισπράξει με βάση δικούς του «φουσκωμένους» εξωγήινους συντελεστές, ανεξάρτητα από το πραγματικό έργο.
Γι' αυτό υπάρχει αυτή η δυστοκία στην απελευθέρωση του επαγγέλματος και όχι γιατί αντιδρούν οι μηχανικοί για τις αμοιβές τους.
(*) “Απελεύθεροι” ήταν οι δούλοι που μπορούσαν τελικά και εξαγόραζαν την ελευθερία τους.
Τα προηγούμενα κείμενα:
Μηχανικοί εν μέσω κρίσης: http://konstantinep.blogspot.com/2012/01/blog-post_13.html και
Να προσέχεις παιδί μου..: http://konstantinep.blogspot.com/2012/01/blog-post_15.html