Οι δύο άξονες στους οποίους στηρίζεται μια biennale νέων αρχιτεκτόνων στη χώρα μας είναι κατα πρώτον η ανθολόγηση της καλύτερης τρέχουσας αρχιτεκτονικής των νέων δημιουργών (ως ύφος) και κατόπιν η ταξινόμηση αυτής της αφρόκρεμας σε κατηγορίες ωστε να εξετάσουμε ποιες ήταν οι συνιστώσες που την καθόρισαν, τι ζητά η κοινωνία.
Και πάντα θα πρέπει να επισκεπτόμαστε τέτοιες εκθέσεις για να μπορούμε να συμμετέχουμε δημιουργικά στην ανταλλαγή απόψεων.
Τα έργα που εκτέθηκαν φέτος στην 10η biennale νέων αρχιτεκτόνων ήταν κατα πολύ λιγότερα από αυτά που ήταν στην προηγούμενη -προ πανδημίας- 9η έκθεση (2018). Και ακόμη λιγότερα της 8ης (2015). Είχαμε 82 συμμετοχές και παρουσιάστηκαν 40 μόνο έργα. Μάλιστα τα δε υλοποιημένα έργα ήταν ακόμη λιγότερα... Ένα πολύ μικρό ποσοστό από όσα εκτέθηκαν. Εν τέλει είδαμε μόλις 10 με 15 έργα που πέρασαν το ”σκόπελο” και ολοκληρώθηκαν όπως ίσως αρχικά είχε οραματιστεί ο συνθέτης...
Θεωρώ πως καμία τέτοια έκθεση δεν επιδιώκει αυτή την ποσόστωση... Ούτε ικανοποιείται κανένας από τους δύο αρχικούς άξονες. Το δείγμα είναι ελάχιστό για να αξιολογηθεί, η δε κατηγοριοποίησή του δεν προσφέρεται για κανενός είδους συμπέρασμα. Φοβάμαι πως βαίνουμε εις πορείαν φθίνουσα.
Θυμηθείτε, από την 8η biennale, το μακρινό πια 2015, παρά την πληθώρα έργων ανησυχούσαμε για την έλλειψη εφαρμοσμένης αρχιτεκτονικής, ο κ. Τριανταφύλλου έγραφε:
Η πρώτη αίσθηση μιας σημαντικής παραγωγής, η κοσμοπλημμύρα, οι ουρές, τα χαμόγελα μετά τις διακοπές, η τελειότητα και ο υπερρεαλισμός των φωτερεαλιστικών, παρασύρουν σε μια πρόσκαιρη ικανοποίηση ίσως και θαυμασμό, που σταδιακά μετατρέπεται σε μια απέραντη μελαγχολία όταν διαπιστώνεται ότι οι ελπίδες πραγματοποίησης όλων αυτών των έργων, είναι περιορισμένες έως ανύπαρκτες.
Τους δε χορηγούς -που ολοένα και αυξάνονται και οι οποίοι είχαν τη θέση τους πλέον ανάμεσα στα εκθέματα- τους αφήνω κατα μέρος! Αυξάνονται εις βάρος ακόμη και της ίδιας της αρχιτεκτονικής!
Ειδικά στην φετινή έκθεση, κακα τα ψέματα, πέρα από τις προσδοκίες, μας είλκυσε ο χώρος... Το ιστορικό Γραφείο Δοξιάδη στον Λυκαβηττό, ως ημιτελές πλέον διαμέρισμα κατοικίας του συγκροτήματος One Athens προσφέρθηκε για μία και μόνο παράσταση. Απεριόριστη θέα από τον 7ο όροφο προς την Ακρόπολη από τη μια, τον Λυκαβηττό απ΄την άλλη!
Ημιτελές! Ανολοκλήρωτο!
Αυτό εκμεταλλεύτηκε ο επιμελητής της έκθεσης Τσαμπίκος Πετράς και έστησε τα εκθέματα -πανέξυπνα και άκοπα- πάνω σε πυκνά τοποθετημένους αλουμινένιους ορθοστάτες για γυψοσανίδες. Δημιούργησε χωρίσματα με διάτρητο τρόπο μέσα απο τα οποία περνούσε το βλέμμα στον επόμενο χώρο, αλλά και εφήμερα βάθρα για τα -δυστυχώς λίγα- προπλάσματα. Εξαιρετική σύλληψη, γρήγορη εφαρμογή, και μηδενική φθορά στο χώρο... Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, τόσο που “κλέβει” το ενδιαφέρον από τα εκθέματα.
Ο τρόπος που στήθηκε η έκθεση ήταν μια επιπλέον έκπληξη για όσους προσμεναν να περιηγηθούν στο ιστορικό κτίριο... Τέτοια που θα υπερισχύσει ως μια καλή ανάμνηση είτε απέναντι αφενός σε ένα χώρο που σύντομα θα μεταλλαχθεί σε κάτι διαφορετικό κι αφετέρου απέναντι σε μια έκθεση που πάσχισε να εξάγει ένα ρεύμα αρχιτεκτονικής μετά την δύσκολη διετία του κορωναϊού! Της δημιουργίας εντός του εγκλεισμού, της κατασκευής με περιορισμούς, των ανατιμημένων υλικών...
Ας την τιμήσουμε...
Συστήνεται η επίσκεψη περι ώρας 4ης μεσημβρινής, το φως καμια ώρα πριν τη δύση του ήλιου λούζει τον χώρο. Δεύτερη εναλλακτική ώρα η 6η απογευματινή εκεί στο σούρουπο, οι φωτοσωλήνες είναι πολύ διακριτικά τοποθετημένοι και αναδεικνύουν τις ιδέες!
Μέχρι 17 Ιανουαρίου τρέχοντος!
Περισσότερα περι τούτου από τον πάντα εύστοχο και άρτια περιγραφικό κύριο Γιώργο Τριανταφύλλου στο blog του
