Αν μάλιστα το αντικείμενο του διαγωνισμού είναι μικρό σε μέγεθος και συνεπώς αναπτύσσει την σχεδιαστική ιδέα μόνος του είναι ακόμη καλύτερα. Όχι διότι δεν θα θέλει κανέναν επάνω από το κεφάλι του, αντιθέτως ο διάλογος είναι αποδεδειγμένα αποδοτικός και εποικοδομητικός στη συνθετική διαδικασία, αλλά αν το μέγεθος του αντικειμένου είναι μικρό –άρα και ο όγκος της απαιτούμενης εργασίας– τότε μειώνεται δραματικά η πίεση και το άγχος της παράδοσης… Τότε είναι που η δουλειά γίνεται απρόσκοπτα και αποδοτικά.
Κι είναι ακόμη πιο καλά όταν αυτός ο διαγωνισμός δεν έχει έπαθλο, δεν έχει νικητές και ηττημένους. Τρις καλύτερα όταν ο διαγωνισμός αυτός γίνεται για φιλανθρωπικό σκοπό! Δεν την κυνηγάς τη διάκριση, πώς να το κάνουμε, Σχεδιάζεις για τη συμμετοχή, πράμα σπάνιο!
Έχεις χρόνο; Συμμετέχεις…
Έχεις παιδιά; Είσαι μπαμπάς (ή μαμά); Συμμετέχεις οπωσδήποτε!
Ο Bob είναι Αμερικανός, κι έχει ένα blog. Είναι ένα από αυτά που βγαίνουν στην πρώτη σελίδα αν πληκτρολογήσεις «architecture blogs» και έχει διεθνή αναγνωρισιμότητα. Το «Life of an Architect» δεν είναι blog ακαδημαϊκού περιεχομένου. Φοιτητές και επαγγελματίες διαβάζουν τακτικά τα κείμενα του Bob Borson αφού η γραφή του περιγράφει την καθημερινότητα του επαγγέλματος ακόμη κι αν έχει μια ανάλαφρη νότα. Τα του blog ανταποκρίνονται βεβαίως κατά κύριο λόγο στα αμερικάνικα πρότυπα μελέτης και κατασκευής πλην όμως τα σκίτσα του ή οι φωτογραφίες του είναι αξιοζήλευτες για μερικές δεκάδες λόγους…
Και είναι η Τρίτη συναπτή χρονιά που ο Bob διενεργεί το «Playhouse Design Competition», ένα διαγωνισμό για παιδικά σπίτια που προορίζονται για παιχνίδι, διάβασμα, ξεκούραση… Ένας σοβαρότατος λόγος, ένα σπουδαίο happening, κάτι για το οποίο ένα blog μπορεί να καυχιέται απεριόριστα. Οι μοναδικές δύο προδιαγραφές (για τους μελετητές) όπως τις περιέγραψε ο Bob στην προκήρυξη του διαγωνισμού ήταν απλοί:
This competition will be open to anyone from anywhere - the only entry criteria is the following:
· You have to be a living member of the human race (or at least be able to fool others into believing that you are).
· A good attitude should also be a requirement but that’s more of a personal judgement call.
Μετά, ο Bob και οι φίλοι του δημιούργησαν μια επιτροπή η οποία επέλεξε τα καλύτερα παιχνιδόσπιτα. Κάθε χρόνο το κάνουν… Αρκεί τα παιχνιδόσπιτα να πληρούσαν κάποια κριτήρια διαστάσεων και κόστους κατασκευής. Κι αυτά ακόμη θα ήταν περιττά αν δεν είχε παρεισφρήσει ένας πολύ σημαντικός παράγοντας: Ο φιλανθρωπικός σκοπός! Μια εταιρεία κατασκευών (κατά πάσα βεβαιότητα η Buford Hawthorne Custom Homes που ήταν και τις περασμένες χρονιές) θα κατασκευάσει μερικά από αυτά –τα καλύτερα- θα τα εκθέσει και αργότερα θα τα παραχωρήσει στα παιδιά της Dallas CASA!
Τι καλύτερο από το α) να σχεδιάσεις ένα σπίτι για παιχνίδι… β) να ξέρεις ότι κάποιος θα το κατασκευάσει –αν θέλεις στέλνεις αργότερα και τα κατασκευαστικά σχέδια, αν δεν προλαβαίνεις τα κάνουν εκείνοι για σένα– γ) να εκτεθεί σε έναν εκθεσιακό χώρο, να φωτογραφηθεί, να ανέβει στο internet και τελικά –το κυριότερο– δ) να δώσεις χαρά σε εκείνα τα παιδάκια…
Οι δύο μοναδικές παράμετροι που έθεσαν αυτές οι προθέσεις ήταν πρώτον διαστασιολογικές αφού έπρεπε το παιχνιδόσπιτο να χωρέσει από μια πόρτα που υπάρχει στον εκθεσιακό χώρο και δεύτερον το budget να μην υπερβεί ένα συγκεκριμένο ποσό. Αφού δεν πρόκειται να κατασκευαστεί μόνο ένα παιχνιδόσπιτο αλλά περισσότερα –όσα αποφασίσουν– ε, θα ήταν καλό να μην σπαταληθούν πολλά χρήματα. Τι όριο μπήκε; Το κόστος υλικών να μην υπερβαίνει τα 4,000 δολάρια!!!
Εδώ υπάρχει η αρχική προκήρυξη του Bob αλλά έχει αναρτήσει και μερικούς παλιούς νικητές:
κι εδώ είναι που ανέβασε το δικό του φετινό σχέδιο:
Και βεβαίως είναι σίγουρο ότι με λίγο παραπάνω σέρφινγκ στο blog του θα πετύχει κανείς ακόμη περισσότερα. Κυκλοφορεί και tag.
Μια εβδομάδα μετά την προθεσμία (μόλις χθες) όμορφα και σεμνά, χωρίς περιττές τυμπανοκρουσίες, ανακοινώθηκε από το site η τελική εικοσάδα, τα 20 παιχνιδόσπιτα που επιλέχθηκαν για τον τελικό γύρο ανάμεσα σε περισσότερες από 200 συμμετοχές.
Όλα τα παιχνιδόσπιτα θα εκτεθούν στο Northpark Shopping Center από την 1η εως τις 17 Αυγούστου.
Εμείς εδώ στην Ελλάδα, κάπου στα παράλια του Ν. Ευβοϊκού θα έχουμε ένα ακόμη… Έβαλα φέτος μια πρόταση χωρίς όμως σπουδαίες προσμονές…
Το δικό μου παιχνιδόσπιτο είχε μια ιδιαιτερότητα: Έπρεπε να το κατασκευάσω ο ίδιος. Ακόμη καλύτερα, ΘΑ το κατασκευάσω φέτος το καλοκαίρι… Στις καλοκαιρινές διακοπές. Όχι γιατί σκοπεύω να το στείλω με courier στο Ντάλας! Αλλά για τα δικά μου παιδάκια! Κι επειδή πιστεύω ότι και οι λοιποί διαγωνιζόμενοι μπαμπάδες ίσως σκέφτηκαν ανάλογα, μάλλον βάλαμε λιγάκι κατά μέρος την αρχιτεκτονική, μάλλον δώσαμε χώρο περισσότερο στην σκηνογραφία…
Γι αυτό και τα μικρά μου αγριμάκια εμφανίστηκαν στο φωτορεαλιστικό της πινακίδας! Σε ένα αμελώς ατημέλητο και παιχνιδιάρικο κολλάζ! Γιατί σχεδιάστηκε γι αυτά (και τις ξαδερφούλες τους), γιατί ρώτησαν «τι φτιάχνεις μπαμπά;», γιατί υποσχέθηκαν ότι θα βοηθήσουν το καλοκαίρι να το κατασκευάσουμε… Δηλαδή θα είναι εκεί τριγύρω και θα ρωτούν «άντε μπαμπά, ακόμη;»
Στις καλοκαιρινές διακοπές λοιπόν πρέπει να μπορώ να το κατασκευάσω χωρίς ιδιαίτερη διαθέσιμη βοήθεια! Γιατί αλλιώς είναι να έχεις δίπλα σου το Praktiker ή το Leroy κι αλλιώς να έχεις τον …μπατζανάκη σου! Συνεπώς πρέπει να σχεδιάσεις με απλοϊκές γραμμές, με γνώμονα την εύκολη κατασκευή και –κυρίως- την μελετημένη και προσεγμένη προ-κατασκευή!
Κι από καιρό τώρα σκεφτόμουν την απλότητα και τη βεβαιότητα των γραμμών του Mondrian οι οποίες είχαν βρει αισθητική εφαρμογή σε πολύ λίγες περιπτώσεις. Μα πολύ λίγες (!!!). Κι ακόμη πιο λίγες στο γιαπί…
Τα παιδιά, τα πιτσιρικάκια μου είναι οι δικοί μου «πελάτες». Την ιδέα την κουβαλάω εδώ και αρκετό καιρό. Και θα την είχα υποβάλλει σε κάποιο παλιότερο διαγωνισμό.
Τα πιτσιρίκια δεν ήθελαν πολλά, ένα κύβο ήθελαν που να ανοίγει και να κλείνει. Η στέγη κάθε είδους κρίθηκε περιττή! Ένα κύβο που να αερίζεται και να φωτίζεται πλέον του αρκούντος. Να ‘χει πόρτες (όχι μόνο μια) να μπαίνουμε και να βγαίνουμε κατά βούληση μια και αυτό είναι το παιχνίδι. Να μπαινοβγαίνω είτε περπατώντας είτε μπουσουλώντας, με τα πόδια ή με το ποδήλατο. Χώρος για κάθισμα δεν υπάρχει, υπάρχει όμως πρόβλεψη για ανύψωση σε δέντρο και προσαρμογή σκάλας, σχοινένιας σκάλας!
Τα πιτσιρίκια δεν ήθελαν πολλά, ένα κύβο ήθελαν που να ανοίγει και να κλείνει. Η στέγη κάθε είδους κρίθηκε περιττή! Ένα κύβο που να αερίζεται και να φωτίζεται πλέον του αρκούντος. Να ‘χει πόρτες (όχι μόνο μια) να μπαίνουμε και να βγαίνουμε κατά βούληση μια και αυτό είναι το παιχνίδι. Να μπαινοβγαίνω είτε περπατώντας είτε μπουσουλώντας, με τα πόδια ή με το ποδήλατο. Χώρος για κάθισμα δεν υπάρχει, υπάρχει όμως πρόβλεψη για ανύψωση σε δέντρο και προσαρμογή σκάλας, σχοινένιας σκάλας!
Ιδού λοιπόν:
Με κάτι τέτοια θυμάμαι ώρες - ώρες τις παραδόσεις μαθημάτων αρχιτεκτονικής σύνθεσης του Τάσου Μπίρη στο 3ο εξάμηνο… Μιλούσε για τον μικρό Βαγγελάκη, εκείνον τον πεντάχρονο απεκδυόμενο πάσας πιθανής ευγένειας κριτή του αρχιτεκτονικού έργου, ο οποίος αν τον άφηνες ελεύθερο σε ένα σπίτι θα κατευθυνόταν επιμόνως και διαρκώς στο συνθετικό σφάλμα… Σε αντίθεση με τον ενήλικα που θα εκτιμούσε λειτουργικότητες, κινήσεις και χώρους, κενά και πλήρη, ο μικρός Βαγγελάκης θα προτιμούσε να οικειοποιηθεί αυτό που οι ενήλικες θα αψηφούσαν. Θα το σκάλιζε με τα δαχτυλάκια του, θα το περιεργαζόταν, θα άπλωνε εκεί τα παιχνίδια του…
Εάν δεν είχα φίλη την Άννα δεν θα είχα ένα τόσο ωραίο φωτορεαλιστικό…
Άννα, σε ευχαριστώ!
Άννα, σε ευχαριστώ!