Μια παλιά έκθεση… Πριν από 2 περίπου χρόνια, όχι περισσότερο, αλλά το λες και παλιό! Αν αναλογισθείς πόσες εκθέσεις μεσολάβησαν από τότες… Σήμερα η ανάρτηση είναι για εκείνους που είχαν αθετήσει την υπόσχεση που έδωσαν στον εαυτό τους ότι θα πήγαιναν… και δεν πήγαν!
Τάσος Μπίρης – Δημήτρης Μπίρης: Αρχιτεκτονική, το αμφίδρομο πέρασμα ανάμεσα στην εφαρμογή και τη διδασκαλία, ήταν ο τίτλος της έκθεσης. Στόχος της, όπως είχαμε τότε διαβάσει στα άφθονα δελτία τύπου, η παρουσίαση μιας αρχιτεκτονικής που όχι μόνο «βλέπεται» αλλά και «διαβάζεται», δηλαδή μιας «αρχιτεκτονικής μετά σκέψεως»
Λίγο ως πολύ ξέραμε τι να περιμένουμε. Απευθύνομαι στους συνομήλικούς μου κυρίως απόψε… Η έκθεση για εμάς είχε αντικείμενο τις αναμνήσεις των φοιτητικών χρόνων… Όλα όσα είχαμε ως παραδείγματα από τότε, αλλά και μερικά ακόμη έργα που είχαμε «πετύχει» μεταγενέστερα του πολυτεχνείου ως αναγνώστες σε περιοδικά… Αυτό ήταν το αντικείμενο της έκθεσης…
Θυμάμαι ότι έχω βρεθεί εκεί ένα πρωί. Ένα πρωί που στο αίθριο του μουσείου ακουγόντουσαν νεανικές φωνές και τάραζαν ευχάριστα τον πρωινό καφέ στο κυλικείο… Είναι οι φοιτητές της αρχιτεκτονικής της Ξάνθης, φοιτητές του Τάσου Μπίρη που έχουν κουβαληθεί από την όμορφη πόλη της Θράκης για να δουν και να ακούσουν… Και ακούν με ευλάβεια, με ιδιαίτερη προσοχή…
Ανεβαίνεις τη ράμπα, πλησιάζεις στην είσοδο της έκθεσης… Ακούς εκείνη τη φωνή την πολύ γνώριμη… Μιλά για την αρχιτεκτονική.
Προτού καταφέρεις οι σκέψεις σου να συνδυαστούν με τις πολύ-αναμενόμενες και ποθητές εικόνες, το πρώτο που συναντάς είναι μερικά σκίτσα! Σκίτσα που προδίδουν ότι είναι φτιαγμένα από αρχιτέκτονα, όχι από ζωγράφο. Από καλό σκιτσαδόρο αρχιτέκτονα. Τον ίδιο τον Τάσο Μπίρη. Είναι πρόσωπα, είναι οι τότε καθηγητές της σχολής…
Είναι -ξαναλέω- στην είσοδο της έκθεσης… Αλήθεια, φίλοι και συμφοιτητές, πόσους καθηγητές σας μπορείτε να αναγνωρίσετε;
...με ένα μικρό ¨κλικ¨πάνω στις φωτογραφίες, μπορείτε να δείτε μεγαλύτερα τα ονόματα...